Mijn verhaal

Kirsten Drooger

Twee jaar na de geboorte van mijn tweede zoon liep ik werkelijk waar op mijn tandvlees. Wat was ik moe en fysiek kreeg ik allerlei klachten; buikpijn, slapeloosheid en mijn hele hormoonhuishouding was in de war. Ik had last van zware PMS, hoofdpijn en mijn cyclus veranderde steeds. Ik kon niet meer helder nadenken en deed alles op de automatische piloot. Ondertussen verbaasde ik mezelf dat ik überhaupt nog op mijn benen stond en functioneerde.

Ik kon en wilde zo niet verder. Waar was mijn energie, mijn vitaliteit en mijn levenszin en vreugde gebleven? Ik heb twee mooie kinderen, een lieve partner en super mooi werk maar ik kon nergens meer van genieten. Ik wilde me niet meer laten belemmeren door mijn hormonen en mijn darmklachten. Ik wilde weer energie hebben. Een fijn leven in plaats van overleven.

Ik realiseerde dat mijn lichaam mij wat probeerde vertellen en dat ik moest gaan luisteren. Het werd tijd dat ik mezelf op de eerste plek ging zetten en juist voor mezelf moest gaan zorgen. Zodat ik ook voor mijn gezin kon blijven zorgen. Dat werd mijn focus en ik liet me daar bij helpen zodat ik het niet allemaal alleen hoefde te doen. Nu voel ik me goed in mijn lijf. Ik slaap, heb minder buikpijn en mijn menstruatie cyclus verloopt beter. Ik geniet weer en ik heb weer zin om leuke dingen te doen, te spelen met mijn kinderen en te dansen. Te dromen en deze dromen te leven en waar te maken. Ik kan de moeder zijn die ik voor mijn kinderen wil zijn; aanwezig, ontspannen en bewust in verbinding (meestal dan ;-).

En zo ben ik weer de Kirsten die ik ken. De Kirsten die op (bijna) elke muziek wil dansen, graag nieuwe dingen leert, vrienden uitnodigt om voor te koken, wandelingen maakt in het bos. De Kirsten die juist geniet van het alledaagse, het simpele, de kleine dingen; de schaterlach van mijn jongens, de zon die opkomt, een heerlijk stuk chocola of een lekker bord pasta, een goed boek, een goed gesprek, de ooievaars in het weiland en het samenzijn met geliefden, of juist even helemaal alleen zijn.

Deze periode in mijn leven heeft me gevormd tot de therapeute die ik nu ben. Ik weet hoe het is om door te gaan op pure wilskracht, en dat dat een hele tijd lukt, maar daarvoor betalen we een prijs. Dat zie ik bij bijna alle vrouwen in mijn praktijk. Vrouwen zijn een duurzame pilaar in de wereld. Ze dragen en steunen de mensen om hen heen. Maar hoe kan dit zonder dat het ten koste gaat van jezelf? Ik droom van een wereld vol zachte kracht. Waarin we niet steeds dóór blijven gaan. Waarin we kunnen vertragen en luisteren wat het lichaam verteld. En waar wilskracht plaatsmaakt voor veerkracht.